یه نظریه س که می گه آدما بارها و بارها می تونن زنده شن. ینی چی؟ ینی: یه نفرُ در نظر بگیر که 7، 8 ساعت قبل مُرده! (ازین به بعد بش می گیم نفر اوّل) طبیعیه که چشاش دیگه نمی بینه، گوش نمی شنوه، حواسش کامل از کار افتاده و ادراکی نداره، قلب نمی تپه و مغز هم کامل از کار افتاده و گردش خون و علامتای حیات نداره و کاملا بی حس و بی واکنشه. اسمش مُرده س. اگه این مُرده رو با یه آدم زنده (نفر دوم) مقایسه کنیم، چقدر با همدیگه فرق دارن؟ خب قطعا خیییییلی فرق دارن. همه حواسیُ که گفتم برا نفر اوّل از کار افتادن برا نفر دوم دارن کار می کنن ینی می بینه، می شنوه و گردش خون داره و قلبش می تپه و .......
تا اینجاش که کاملا روشن بود
حالا اگه همون نفر دومُ با همون شرایطی که داره (و بدون اینکه تغییریش بدیم) مرده فرض کنیم و بعد یه زنده واسه ش در نظر بگیریم (نفر سوم) و شرایطی که نفر دوم داشتُ برا نفر سوم انقد تو ذهنمون تغییر و ارتقاء بدیم تا بازم تو ذهنمون به انسانی فرضی و تخیّلی برسیم که با اینکه نفر دوم مُرده فرض کردیم، این نفر سوم میشه زنده شدۀ همون نفر دوم (که خودش واقعا نسبت به نفر اول زنده بود!) نمی دونم خوب توضی میدم یا نه؟ دارم فلسفه درس میدما! 😂
و نمی دونم نفر سوم چطوریه و نمی دونم چه قدرتایی داره و ادراکش از جهان چیه. میشه اونُ یه فراانسان تعریف کرد و دونست. گفتم مقدار ادراکی که داره نسبت به نفر دوم بیشتره، برا همینم شاید بشه اینطور فرض کنیم که مثلا اشعۀ ایکس و گاما و فرابنفش و فروسرخ و امواج ماکرُوِیو و ..... می بینه و حتی مثلا صداها رو می بینه و کلا پشت دیوارُ می بینه! و خلاصه انقد بین نفر اول و دوم فرق زیاده که اگه به همین نسبت و اندازه بخوایم بین نفر دوم و سوم فرق بذاریم، نتیجه واقعا یه موجود عجیب غریبه!!!
و بین این 3 نفر، فقط نفر سوم واقعا زنده س و 2 تا قبلی در مقایسه با نفر سوم مُرده و خاکن!
بعد باز نفر سوم هم مرده فرض کن تا به نفر چهارم برسی که زندۀ واقعیه! 😭😂😂😂
و به همین ترتیب ادامه بده تا به یه فرا انسانِ کامل برسی! ینی انسانی که همۀ استعدادای روحیشُ شکوفا کرده و بهشون دست پیدا کرده.
نظریه س دیگه! و حتی فیلم هم واسه ش ساختن. البته با تفسیری که سازنده های فیلم ازین موضوع داشتن و اسمشُ گذاشتن استفادۀ صددرصدی از مغز! و خلاصه ازین حرفا!
بعد از یه نظر دیگه هم میشه درباره ش حرف زد. زمان برا ما آدمای عادی و معمولی لحظه ایه. ینی ادراکمون منحصره به یه لحظه از زمان که گیر کردیم داخلش و برا مثال اگه بخوایم ببینیم 2 ساعت دیگه چه اتفاقی میوفته، باس به اندازه 2 ساعت صبر بدیم تا همۀ لحظه هایی که بین الآن تا 2 ساعت بعد وجود داره بیان و برسن و تک تکشون دونه به دونه «الآن» شن و بعدش هرکدوم جاشُ به لحظه بعدی بده و خودش از «الآن» تبدیل شه به «زمانِ گذشته» و نوبت به نوبت بگذرن تا اون موقعی که لحظۀ 2 ساعت بعد میشه و ما ببینیم چه اتفاقی میوفته. همین طور 2 سال بعد و سال ها بعد و ....
ولی طبق این نظریه، زمان واسه یه فراانسان (نفر سوم) لحظه ای نیست و به اصطلاح دهریه. «دَهر» ینی روزگار و یه فراانسان همۀ لحظه های روزگاری که داخلشه رسیدن و هیچ کدومم نرفتن و همه شون واسه ش «حاضر» و «الآن» حساب میشن. ینی ادراکش طوریه که همشونُ یکجا داره درک می کنه و می بینه و می فهمتشون (قطعا منظور دیدن با چشمِ سر با عینک یا بی عینک نیس).
به رتبۀ بعدیِ واحدِ گذر زمان به اصطلاح سَرمَد گفته می شه و به آخرین رتبه به اصطلاح فلسفی «اَبَد» می گن.
و طبق این نظریه کسی که ادراکش به نهایت کمال رسیده باشه، همیشه رُ می بینه (ینی مثلا نفر هشتم، دهم، ....). بگذریم، هم پیچیده شد و هم خودم خیلی سر درنمیارم و اینایی که گفتم هم فقط شنیدم و خوندم از کتابای مختلف فلسفی و فیلم و مستندای علمی تخیّلی و متافیزیکی. برا مثال فرق سرمد و ابدُ نمی دونم.
خلاصه یه مقایسه دمِ دستی اگه خودمون بسازیم، موضوعِ جالب و خوشمزّه و شیرینی بدست میاد. 😋😋😋 که من درآوُردیه ولی خب نشونه هایی ازش تو کتاب و شعرای عارفانه و ..... می شه پیدا کرد و اونم ادراک یه فراانسان از عشقه! 😍😍😍😜😃😂😂😂😂😂
خب مُرده ها (ینی نفرای اول) که مرده ان و هیچ. نفرای دوم مثه ماها هم که اگه خیلی خوب طعمشُ چشیده باشیم، نهایتش یکی دو تا دونۀ کوچیک شِکَرِ عشق تو دلمون آب شده باشه.
نه؟ یه حبّه قند! دیگه از بیشترش خبر نداریم و فوقش چند تا داستان لیلی و مجنون، ویس و رامین، فرهاد و شیرین شنیده باشیم. همین!
ولی نفرای سوم و چهارم و پنجم (که مقایسه هر کدوم نسبت به یه پله پایین تر از خودش دیقا مثه مقایسه کردن یه دونه شکره با آسمونای عسل) و .... چی؟ خدا می دونه و بس!
فقط همین قد بگم که مورد داشتیم که یه فراانسانِ واقعی برا رسیدن به آخرین سطح از عشقای فرانجومی و فراآسمونی، یه راه پیدا کرده و اوّل تا ته اون راهُ خیلی دقیق پیش رفته و کار به جایی رسیده که (چون لازم بوده و فقط و فقط به این خاطر که لازم بوده و کار دُرُست تو اون شرایط این بوده،) قید همه چیشُ زده و پسر جَوون و رشیدش جلو چشماش تیکه تیکه کردن و برادرش قطعه قطعه و زن و فرزندای کوچیکش تو جنگ افتادن دست دشمنای بی رحمش و خودشم با لب تشنه کشتن و سرشُ بریدن و به نیزه زدن و بدنشم رو شنای بیابون انداختن و با اسب رو بدنای کشته شده ها با همدیگه مسابقه دادن.
ازینجا خیلی خوب میشه فهمید که ارزش عشق حقیقی تا چه اندازه س و چقدر میتونه اهمیّت داشته باشه. ✔️
کو خواهان؟