من ابرِ ناگهانِ بهارم از این به بعد
هر لحظه می روم که ببارم از این بعد...

بغض گلوبریده ی سازی شکسته ام،
من تکّه پاره های سه تارم از این به بعد...

متن هزار قصه ام از عشقِ بی جواب
من بامدادهای خمارم از این به بعد!

دل می بُرم... همین دلِ پامال کرده را
از دوستان و ایل و تبارم از این به بعد

از خوابِ تو پریدم و دیدم ندارمت...
نفرین به هرچه دار و ندارم از این به بعد!

دنیا شبیهِ  کاسِتی پر سر و صداست!
من انتهای صافِ نوارم از این به بعد...!

با تو درخت بودم و فریادِ زندگی،
بی تو سکوتِ چوبه ی دارم از این به بعد!

در من تنیده زهرِ هزاران وداع تلخ...
جنگ است و ایستگاهِ قطارم از این به بعد!

گفتند کسرِ شأنِ من است اشک ریختن
ای تُف به قبر شأن و وقارم از این به بعد...

آه از دلِ مخاطبشان در می آورند،
این گریه های قافیه دارم از این به بعد...!

از داغِ توست اگر ثمرش آهِ سوخته ست،
در سینه ام هرآنچه بکارم از این به بعد...

شب های بی تو خاطره ات در می آورد،
بی هیچ شکّ و شبهه دمارم از این به بعد!

تنها که نیستم! همه جا سایه ای سمج،
خواهد نشست بی تو کنارم از این به بعد...

همچون نسیمی از دلِ ویرانه رد شدی...
پشت سرِ تو ردّ غبارم از این به بعد... از منظرِ تو خاطره ی یک کسوفِ شوم، در روزِ روشنت شبِ تارم از این به بعد... یک روز اگرچه سنگِ صبورِ تو بوده ام دیگر شبیهِ سنگ مزارم از این به بعد... از این خرابه می گذری، آه می کشی با خاطراتِ نقش و نگارم از این بعد! پاییزِ اگرچه شِمّه ی تقلیدگونه ایست، از حالِ زار و رنگِ نزارم از این به بعد، پاییزهای حسرتِ با تو قدم زدن، من برگ های خشکِ چنارم از این به بعد... یک باره باختم همه ی هست و نیست را! گوشه نشینِ میزِ قمارم از این به بعد... بالم شکسته اند رفیقان به سنگسار! هی سنگ می زنند به سارم از این به بعد! تنهایی است مَحرمِ بغض نبودنت... بار است هر که بر سرِ بارم از این به بعد بیچاره مادرم که به چشمم غریبه شد! این طور بی تو بی کس و کارم از این به بعد... خواهد گریست هرکه غریب است و بی وطن، بر غربتم میانِ دیارم از این به بعد... هر شعر، هر ترانه ی غمگین جرقه ایست، در کاهدانِ صبر و قرارم از این به بعد! اشکِ رسوب کرده ز تنهاییِ مدام، قندیل های گریه ی غارم از این به بعد! . جاری شود... مگر برسد تا به دامنت، این اشک های سلسه وارم از این به بعد... سردارِ بی سپاهم و غم زخم می زند، هرلحظه از یمین و یسارم از این به بعد از این هجومِ غم به کجا می توان گریخت؟ با اسبِ مُرده ای که سوارم از این به بعد! این چوب خطٌّ آخرِ اعدامی است و بس، هر لحظه را اگر بشمارم از این به بعد... وقتی که نیست وقتِ قراری میانمان با ساعت و دقیقه چه کارم از این به بعد!؟ درمان که نیست... چاره فقط خو گرفتن است با دردِ مزمنی که دچارم از این بعد...