تا حالا شده بعد از بحث با دیگری، یادت بیاد که چرا فلان حرف رو نگفتی یا چرا جور دیگه ای که باید، نگفتی؟ معلومه که شده. چون این اتّفاق واسه همه حداقل یه بار پیش آمده... میدونی دلیلش چیه؟ دلیلش اینه که نگرش منفیت، سد راه نگرش خلّاقانه تو شده... اینا رو بذاریم کنار. چقدر خلّاقی؟ می دونستی خلآق بودن توی خنداندن هم می تونه باشه؟ بذارین یه مثال بیارم. جفری گیتومر میگه: هفته پیش ، یکی ازم خواست خودم رو براش توصیف کنم تا توی هواپیما پیدایم کند. گفتم: من یه متر و هشتاد قدمه، 83 کیلو وزنمه، ریش دارم، موهام کوتاهه، و چندتاشون هم گم و گور شدن. میگه: طرفم از خنده روده بُر شد. یه وقتی هم گفت: من که موهامو از دست ندادم، دونه دونه بخشیدمشون:) حالا اگه غیر از گیتومر بود می گفت : کَچَله....:) شوخی با تار موی سر خودش، به طُرُق مختلف عاملی برا خندیدن دیگران ... حرف، حرفِ خلّاقیته. حرف گفتن هم، خلّاقیت باهاش می تونه باشه... مثل خلق یه ایده توی تغییر دکوراسیون خونه... مثلا خانمی با سطل جای گل، رفته بود پرده آویزون کرده بود. سطلا، کار گیره رو می کردن واسَش!!:) فکر کن 20 تا سطل و 20 تا برش پارچه رنگی شده بود یه پرده من درآوردی؛ ولی زیبا و خلّاقانه. از نظر من، زندگی با خلّاقیت زیباتر و جاندارتره... اگه دوست داری بگو خلّاقیّت از کجا میاد؟ آیا خودت رو یه خلّاق می دونی؟ چه جوری میشه خلّاق تر شد؟