دلم هوای پاییز کرده است. هوای آن روزی که به دنیا آمدم. آن نقطه آغازین حیات که بر راه ورود من برگ های زرد خودشان را به زمین می رساندند. اکنون در روز تولدم، دلم را روانه یک دشت بی انتها می سازم، می دوم و جای پایم بر برگ های زرد می ماند. می دوم تا به روز تولدم برسم: یک روز زیبا و رویایی از فصلی زرد و پاک.
دوستی طعنه زنان گفت متولدان پاییز زردند و من آتشی از مهر را در دل خود روشن کردم. آنچنان که به همه برسد. با تولد من عشقی خلق شد تا زردی پاییز را در خانه مان سبز نماید.
غم اگر در دل من جوانه بزند و اگر مرا به جایی برساند که بیهودگی روزها را استمرار بخشم، روز تولدم از اعماق وجودم به من «مبارک باد» می گوید.
مادرم مرا در آغوش گرفت و پدرم چراغ ها را روشن کرد و شادی با صدای گریه های من در خانه طنین انداز شد. میلاد من سفره محبت را در خانه ما گستراند و تکرار تولدم همچون چراغی همیشه تابان است. روز تولدم همیشه قشنگ و خواستنی است حتی اگر آن بیرون چیزی هیجان انگیز نباشد.
در صبحگاه آن روز که من پا به این دنیا گذاشتم، در آن روز از فصل برگ ریزان ابر می بارید و بر پشت بام خانه نرم نرم باران می بارید. و من امروز در سالگرد تولدم به خودم قول می دهم که حضور سبز من بر پس زمینه زرد طبیعت زیبایی بیافریند